"Rok taty" - Krzysztof Popławski

Czy jestem „córeczką tatusia”? To pierwsze pytanie jakie nasunęło mi się podczas czytania i kołatało w głowie jeszcze długo po skończonej lekturze. Jeśli się nad tym dłużej zastanowić, to i tak dochodzi się do wniosku, że w sumie każda z nas – kobiet, „córeczką tatusia” bywa. W mniejszym lub większym stopniu i z różną częstotliwością, ale jednak… same przyznajcie, czy tak nie jest?

Rok taty to niespotykany i co za tym idzie zaskakujący pamiętnik ojca czterech córek, ojca któremu przyszło przez rok sprawować samotne rodzicielstwo nad dorastającymi młodymi kobietami. Samotny ojciec to zjawisko budzące ogólne zdziwienie, współczucie i zatroskanie ze strony otoczenia, tym większe, jeśli ma się na wychowaniu cztery córki. Jak trudne jest to zadanie, ile niespodzianek, zaskoczenia i nerwów może przynieść konfrontacja z tak liczną kobiecą, a zarazem siostrzaną ekipą, to może wiedzieć jedynie ojciec, któremu udało się to przetrwać i nie zginąć. To prawdziwe zderzenie mężczyzny z brutalnym kobiecym światem, którym rządzą comiesięczne humory, hormony, na dodatek buntowniczy wiek, pierwsze miłości i złamane serca, do tego szkoła, klasówki, egzaminy… Jak nie dać się zwariować, a przy tym być opoką dla swoich córeczek, no cóż nikt nie mówił, że będzie łatwo.

Książka jest tak skonstruowana, że do samego końca jesteśmy przekonani, iż narratorem powieści jest Autor, a pamiętnik to zapis jego osobistych doświadczeń. Mamy prawo tak podejrzewać, gdyż już we wstępie Krzysztof Popławski sugeruje, iż powieść opisuje rok z jego życia. I tak strona po stronie dowiadujemy się dlaczego żona go opuściła, jak sobie z tym radził i co najważniejsze, jak to się stało, że córki przysłoniły mu cały świat na tyle, że przestał dostrzegać cokolwiek i kogokolwiek poza nimi. Tak więc za sprawą pamiętnika obserwujemy jego życie rodzinne, poznajemy bliżej każdą z dziewczynek, jak również tytułowego tatę i kiedy już wydaje nam się, że już wszystko wiemy i tacy jesteśmy przewidywalni, fortel Autora wychodzi na jaw, a my czujemy się zaskoczeni, zdziwieni i nawet troszkę oszukani. Dlaczego? A dlatego, że jak sam Popławski przyznaje, historia jest wymyślona, chociaż prawdziwa. Ktoś komu osoba Autora jest nieznana, zapyta jak to możliwe? I przyznam szczerze, że taka była moja reakcja, natomiast jeśli ktoś zna Krzysztofa Popławskiego nie zdziwi się nic, a nic. Dlaczego? Krzysztof Popławski jest Dominikaninem, teologiem i filozofem, a książka ta powstała kiedy przebywał w Chinach. Przez długi czas był duszpasterzem młodzieży w Krakowie, gdzie wysłuchał wielu historii rodzinnych z pozytywnym lub negatywnym finałem, co jak przyznaje przyczyniło się do napisania Roku taty. To właśnie swoim krakowskim podopiecznym zadedykował tę książkę.

Rok taty to specyficzna książka, z jednej strony napisana prostym językiem, niepozbawiona poczucia humoru, a z drugiej strony poruszająca ważne kwestie dotyczące wiary, Boga, miłości. Wplecenie poezji również jest ciekawym zabiegiem ze strony Autora, dodającym powieści pewnej subtelności  wyrafinowania. Książka w swej prostocie dodatkowo  ma pewien urok, który sprawia, że nie sposób się od niej oderwać. Pozwala spojrzeć na wiele ważnych spraw, otworzyć oczy na otaczający nas świat, a przede wszystkim otworzyć własne serce na najbliższych. Polecam!

Ocena: 4 / 6

Wydawnictwo: W drodze

Okładka: miękka

Ilość stron: 167 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu W drodze i Portalowi Sztukateria