"Zapach drzewa sandałowego w ostatnich dniach XX wieku" - Wojciech Mróz

Jak pachnie drzewo sandałowe? Próżno szukać go w powietrzu, ponieważ sandałowiec rośnie w dalekiej Australii, wschodniej Azji, czy chociażby na wyspach Pacyfiku. W Polsce jedynym miejscem, gdzie możemy poczuć jego aromat może być sklep indyjski sprzedający orientalne kadzidełka. Jak wiele tracimy, sandałowiec bowiem pachnie niezwykle, energetyzujący, zmysłowy, lekko korzenny zapach pobudza zmysły i wyobraźnię. Czy jego zapach przyczynił się do powstania poniższej książki, tego możemy się jedynie domyślać.

„Zapach drzewa sandałowego” to dziwna książka, próżno w niej szukać zwartej fabuły, czy klarownej akcji. Opowieść składa się ze słów rzucanych często w próżnię, z dialogów często krótkich, niewiele znaczących, czasem zawiłych, innym razem głębokich. To opis zdarzeń, ludzi, myśli. To specyficzny rodzaj rodzinno-towarzyskiego albumu, tworzącego swoisty scenariusz z podziałem na akty, sceny, role. Z informacji zamieszczonej na rewersie dowiadujemy się, że książka ta pisana była przez ostatnie 15 lat, co niestety widać. Nie wiem na ile było to zamierzone, a na ile wynika to z chaosu, który wdarł się do książki i już nie chciał jej opuścić. Wszystko tu się miesza, dialogi, wydarzenia, miejsca akcji, a co przerażające książka ta pomyślana jest jako pierwsza część trylogii! Strach się bać, co może być w kolejnych dwóch. Całości książki dopełniają fotografie, równie dziwne i niezrozumiałe jak sama książka.

Muszę przyznać, iż mam kłopot z tą pozycją, trudno mi się ją czytało, trudno recenzowało. Przyznaję się bez bicia, że nie zrozumiałam intencji Autora i moja w tym wina, że nic do mnie nie dotarło, niemniej jednak uwierzcie, bardzo się starałam. Wydawca przyznaje i muszę się z nim zgodzić, że książka ta to wyjątek na polskim rynku wydawniczym, co jednak ma na myśli pisząc o literacko-eksperymentalnym charakterze i werbalnej precyzji tego dzieła? Tego niestety już nie rozumiem. Ale, ale… żeby nie było tak całkiem źle zwrócę Waszą uwagę na piękną szatę graficzną książki. Niespotykany format, kojarzący się raczej z poręcznymi książeczkami dla dzieci, niż powieściami dla dorosłych, twarda oprawa i soczyście zielona okładka, która wręcz woła czytelnika zasługują na uznanie i wielkiego plusa. Nie dajcie się jednak zwieść temu wołaniu, jeśli nie chcecie znosić katuszy podczas czytania.

Ocena: 2 / 6



Wydawnictwo: Novae Res
Okładka: twarda
Ilość stron: 284

Za możliwośc przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res oraz Portalowi Sztukater.