"Niezłomny" - Laura Hillenbrand

„Gdziekolwiek spojrzał, widział tylko wodę. Wokoło sunęły leniwie rekiny, ocierając się grzbietami o tratwę. Czekały.” (Prolog)

Tymi słowami rozpoczyna się prawdziwa historia człowieka, który przeżył piekło, przezwyciężył niewyobrażalne przeciwności losu i dowiódł, że każdy człowiek może być niezłomnym, jeśli tylko sam tego zapragnie.

Historia Louisa Zamperiniego jest tak niewyobrażalna, zaskakująca, szokująca, straszna, a przy tym fascynująca, że nadal nie mogę uwierzyć, że wydarzyła się naprawdę. Louis urodził się w rodzinie włoskich imigrantów, wraz z rodzicami, bratem i dwiema siostrami mieszkał w małym amerykańskim miasteczku, gdzie był prawdziwą czarną owcą. Złodziejski fach, który sobie umiłował dostarczał mu wiele radości, a mieszkańcom miasteczka, a także rodzinie Louiego wielu zmartwień. Kiedy już wydawało się, że nic i nikt nie jest w stanie wpłynąć na zbuntowanego chłopaka, wtedy do akcji wkroczył Pete – starszy brat Louiego, który widział w swoim bracie idealny materiał na sportowca. Ku usilnym namowom Peta Louie rozpoczął treningi w biegach lekkoatletycznych i zaczął odnosić pierwsze sukcesy. Pete nie pomylił się i wkrótce dzięki mozolnym treningom Louie, jako najmłodszy zawodnik w historii wybiegał sobie miejsce w drużynie olimpijskiej. Po zajęciu siódmego miejsca na olimpiadzie w Niemczech w 1936 roku wróżono mu mistrzostwo za kolejne cztery lata. Plany Louiego pokrzyżowała jednak wojna, chłopak wstąpił do wojska i rozpoczął swoją służbę ku chwale ojczyzny. Zestrzelony nad Pacyfikem wraz z towarzyszami ze swojej załogi przez ponad czterdzieści dni dryfował na tratwie ratunkowej bez wody i jedzenia za to w towarzystwie wygłodniałych rekinów, modląc się każdego dnia o ratunek. Ocalenie z odmętów oceanu rzuciło naszego bohatera wprost w ręce wroga, gdzie w japońskich obozach jenieckich przyszło mu walczyć o życie. 

Historia Louisa Zamperiniego szokuje, a zarazem zachwyca. Louie daje się poznać jako sympatyczny człowiek, który dzięki własnej determinacji, sile woli i ciężkiej pracy może osiągnąć wszystko co tylko sobie zaplanuje. Od pierwszych stron powieści zaskarbił sobie moją sympatię, która ani na chwilę nie osłabła, wręcz przeciwnie, z każdą kolejną przeciwnością losu, która spotykała Louiego lubiłam go coraz bardziej, kibicując mu w jego zmaganiach.

Do napisania książki o Louisie Zamperinim Laura Hillenbrand przygotowywała się przez siedem lat. Jak sama przyznaje życie Louiego stało się jej życiem. Liczne rozmowy z Zamperinim, jego rodziną i przyjaciółmi to tylko kropla w morzu pracy jaką wykonała pisarka: „odnajdywałam jego historię we wspomnieniach olimpijczyków, byłych jeńców oraz lotników, japońskich weteranów, a także rodziny i przyjaciół z kraju, w dziennikach, listach, esejach i telegramach – wielu z nich napisanych przez od dawna nieżyjących ludzi – w dokumentach wojskowych i na niewyraźnych fotografiach, w niepublikowanych wspomnieniach zagrzebanych w szufladach biurek, w stertach pisemnych oświadczeń żołnierzy i materiałów z procesów o zbrodnie wojenne, w zapomnianych dokumentach znajdujących się w archiwach(…)” (Podziękowania, s. 381). Ponadto Autorka wnikliwie przestudiowała budowę samolotów, na których latali amerykańscy lotnicy, nauczyła się obsługiwać celownik bombowy, oraz przestudiowała anatomię człowieka, a nabyta przez nią wiedza i rzetelne przygotowanie dodały książce jeszcze większej wiarygodności.

Na uwagę zasługują również liczne zdjęcia zamieszczone w powieści, a pochodzące z prywatnych zbiorów Zamperiniego i jego przyjaciół. Niemal każdego z bohaterów możemy zobaczyć, co dodatkowo uwiarygodnia tę niesamowitą historię.

Przyznaję, że początkowo miałam mieszane odczucia co do tej książki, tło historyczne powieści nieco mnie przerażało i obawiałam się, że będzie mi ciężko przebrnąć przez tę dość okazałą, jeśli chodzi o gabaryty, lekturę. Na szczęście moje wątpliwości ulotniły się błyskawicznie, a historia Louiego pochłonęła mnie bez reszty. Jestem przekonana, że „Niezłomny” na długo zagości w mojej pamięci, a książkę polecam zarówno czytelniczkom, jak i czytelnikom. Na zakończenie podpisuję się pod słowami „New York” zmieszczonymi na rewersie okładki: „To historia jedna na miliard… Wydaje się stworzona po to, by wszyscy recenzenci mogli użyć wszystkich tych określeń, których na ogół unikają jak ognia: niesamowita, niezapomniana, pasjonująca, mrożąca krew w żyłach, inspirująca.” Gorąco polecam!

Ocena: 6 / 6


Wydawnictwo: Znak
Okładka: twarda w obwolucie
Ilość stron: 440

Za możliwośc przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Znak oraz Portalowi Sztukater.